İnsanın bir türlü çözemediği ve hep şikayet ettirten bu olgu ismini ta antik çağlardan, antik yunandan, bir kraldan alır yani aslında insanlık tarihi kadar eskidir;
“Yunan Mitolojisinde; Kıbrıs Kralı Pygmalion çok ünlü bir heykeltraştır. Bir gün hayalindeki kadının heykelini yapmaya karar verir ve işe koyulur. Fil dişinden çok güzel bir kadın heykeli yapar, adına da Galatea koyar. Kral Pygmalion bir süre sonra kendi yaptığı bu heykele aşık olur. Tanrıça Venüs'e, ona hayat vermesi için yalvarır. Venüs de kralın isteğini kabul ederek Galatea'yı canlandırır ve iki aşık mutlu bir yaşam sürerler...”
Columbia Üniversitesi profesörlerinden sosyolog Robert Merton, “Pygmalion etkisi”ni bakın nasıl özetliyor;
"Kişi kendi başına bir olayın geleceğine inanır. Bu beklenti ve inanca uygun olarak davranır. Beklediği gerçekleşir ve böylece de kehanet de gerçekleşmiş olur!"
Düşüncelerimiz ve inançlarımız, hayatımızı şekillendiren enerjilerdir, yani kısaca inandığımız şeyleri yaşayıp, tecrübe ediyoruz. Eğer kendimiz hakkında inançlarımız karamsar, negatif ise işte o zaman “korktuğum hep başıma geliyor” diye şikayet ediyoruz. Ancak şikayet etmek pek de yersiz zira bunu yaratan yine bizleriz!
Bir düşünün bakalım; kaç kez çok güldüğünüz bir zamanın hemen ardından suçluluk duyup “o kadar çok güldüm ki kesin çok ağlayacağım şimdi ben” deyip sonra da bu beklenti ile saatlerinizi, günlerinizi geçirdiniz ve sonunda da muhtemelen bir sebepten de ağladınız. Yani “kendini doğrulayan kehaneti” diğer adıyla etkisini “Pygmalion etkisi'ni bizzat kendinize uyguladınız!
Eh madem modellemeyi biz yapıyoruz öyleyse gelin değiştirelim şu kalıplarımızı; bardak boş değil de dolu olsun artık, kara kedi bize uğursuzluk değil, şans getirsin, güldükçe hayatımıza gözyaşı değil, neşe ve sağlık taşınsın…
