Yüreğimin atışlarını düşüncemin sakinliğiyle rahatlat.
Zamanın sonsuz görüntüsüyle hızımı azalt!.
Bana, güncel kargaşanın ortasında,
Tepelerin ölümsüz sakinliğini ver...
Bir çiçeğe bakmayı,
Eski bir dostla sohbet etmeyi ya da yeni dost edinmeyi,
Yolunu kaybetmiş bir köpeği okşamayı,
Ağ yapan bir örümceği izlemeyi,
Bir çocuğa gülümsemeyi, İyi bir kitaptan birkaç satır okumayı anımsat her gün bana Tanrım...
Bana her gün tavşan ile kaplumbağanın hikayesini hatırlat ki,
Yarışın her zaman hızlılık demek olmadığını,
Hayatta hızı ölçmekten daha fazlasının
Olduğunu bileyim...
Heybetle yükselen meşe ağacının
Dallarına bakabilmek için kafamı kaldırayım,
Onun ulu ve güçlü olmasının nedeninin
Yavaş ve sağlıklı büyümesi olduğunu bileyim.
Bana ilham ver Tanrım...
Köklerimi,
Yaşamın katlanılan değerler toprağının
derinliğine göndermek,
Kaderimdeki yıldızlara doğru daha çok
Büyüyebilmek için...
Yavaşlat beni Tanrım!
Siz de son zamanlarda "durdurun zamanı yetişemiyorum" diyenlerden misiniz? O zaman size tavsiyem; bu ruh haline girdiğinizde Amerikalı düşünür ve yazar Wilferd Arlan Peterson’ın "Beni Yavaşlat Tanrım" adlı şiirini bir kaç kez yüksek sesle ve şiirle bütünleşerek kendi kendinize okuyun, inanın ilaç gibi gelecek! Göreceksiniz ki aslında zaman hızlanmamış... En azından bilim de öyle diyor, hele ki bizim hissettiğimiz yani sanki gün 12 saate inmiş de biz hiç birşeye yetişemiyoruz hissi verecek bir hızlanma söz konusu değil.
Peki ne oluyor da dedelerimiz veya şu an amazonlarda yaşayanlar bunu söylemezken, biz neden durup durup "durdurun zamanı yetişemiyorum" diyoruz. Acaba içine doldurmaya çalıştığımız gerekli, gereksiz programlarımız, egolarımız, hayatı şekillendirme, anlamlandırma yollarımız olabilir mi? Aslında tabak aynı, içine konan pilav miktarı da… dedelerimiz kaşıkla yavaş yavaş tadına bakarken biz kocaman bir servis kaşığı ile 2 seferde hızlıca bitirince elbet az geliyor porsiyon bizlere, öyle değil mi? En azından yemeğin tadına varmak, sağlıklı beslenmek için biraz daha yavaşlamaya var mısınız?
